Elektrisch rijden saai? No way...

Elektrisch rijden heeft bij de ware automobilisten een slecht imago. De actieradius is te klein. Er zit geen beleving in omdat een mooi geluid ontbreekt. De prestaties zijn matig. En de rij-eigenschappen zijn allesbehalve sportief. Nu zijn mijn ervaringen met elektrische auto’s ook niet ’emotioneel’ te noemen. Zeker, het is schoon, stil en in stedelijke gebieden uitermate verantwoord vervoer. Zo heb ik de Renault Twizzy in het hart van de stad echt weten te waarderen. Maar dan als een moderne versie van de  witkar. De elektrische Renault Fluence die ik ook eens onder mijn edele gat heb gehad, rijdt matig. Omdat deze geëlektrificeerde Fransoos in eerste instantie als benzineauto is ontworpen. Nu heb ik dan de gelegenheid om met de elektrische Tesla Model S te rijden. Een Amerikaans ontwerp. Maar deze Tesla’s worden sinds kort ook in Tilburg geassembleerd. Met de voor Europa geldende specificaties.

Eerlijk is eerlijk, die Tesla Model S ziet er spectaculair uit. Hij is een fraai gelijnde vierdeurs sportwagen geworden met nog een berg ruimte binnenin ook. En een heel behoorlijke kofferbak. Onder de kap voorin kun je trouwens ook spullen kwijt want de elektromotor bevindt zich tussen de achterwielen. Achter het stuur vind je een instrumentarium dat je verwacht op het ruimteschip dat straks mensen naar Mars gaat brengen. Een stuk aardser is het enorme 17 inch scherm in de middenconsole waar Google maps je laat zien waar je feitelijk uithangt. Maar behalve navigeren kun je nog andere functies op het scherm oproepen.
Instappen? Even op de sleutel drukken en de deurklinken rijzen uit de portieren. Als je eenmaal zit, kun je gelijk weg. Alleen nog even de automaat in de juiste stand zetten. Heel gedoseerd rijd ik het ANWB-terrein af. Want de technische gegevens heb ik inmiddels al gelezen en die liegen er niet om. Deze Tesla Model S in de Performance Plus-uitvoering levert 310 kW (416 pk), heeft een topsnelheid van 210 km/h en raffelt de 0-100 km/h sprint af in 4,4 seconden. Hij laat bij zo’n sprint een Porsche 911 Carrera dus achter zich. Nanananana…. Verder bedraagt de actieradius zo’n 500 kilometer. Bij normaal gedraag moet je volledig elektrisch naar Parijs kunnen zoeven.




Het enorme 17 inch touchscreen scherm laat zich zelfs nog bedienen met dikke handschoenen aan.

 Ik moet mij inhouden en er voor zorgen dat ik straks bij het begin van de A44 richting Amsterdam vooraan het verkeerslicht sta. Dan weet ik zeker dat ik de volle power kan benutten. Het voordeel van zo’n elektromotor is dat het maximale koppel al vanaf nul beschikbaar is. Zo’n motor hoeft niet eerst toeren op te bouwen. En de trekkracht moet enorm zijn als je ook nog eens bedenkt dat deze Tesla maar liefst 2.500 kilogram weegt. En zo’n zware jongen kom je niet snel meer tegen in een industrie waar gewichtsbesparing de heiligste mantra is.

Het is mij gelukt vooraan het verkeerslicht te staan. Waarbij ik mijn excuses maak aan de geërgerde automobilisten die maar niet wilde snappen waarom ik ineens 20 km/h aan het rijden was terwijl het licht verderop op groen stond. Gewoon, omdat ik het groene licht nu eens een keer niet wilde halen. Je moet iets over hebben voor een acceleratie-onderzoek.
Alsof ik in pole-position sta. Zo voelt het als ik mijn ogen op het verkeerslicht fixeer. Pats, groen… Het rechterpedaal gaat naar de vloer. Whaaa, de Tesla krijgt een stroomstoot van jewelste. In een lineaire krachtsexplosie zonder schakelmomenten vliegt de achterwielaangedreven Tesla Model S naar de 100 km/h. Sensationeel. En hij blijft maar duwen en zoemen, er komt schijnbaar geen einde aan. Als ik de digitale snelheidsmeter op ene hoogst illegaal getal zie staan, laat ik toch maar even het pedaal vieren. De Tesla remt sterk af terwijl ik het rempedaal niet eens heb aangeraakt. Maar als je het stroompedaal lost, treedt er automatisch een sterk remmende werking in waarbij de remenergie gelijk wordt opgeslagen in de accu’s. Onder de 80 km/h wordt de remwerking zo groot dat ik maar hoop dat de remlichten gaan oplichten om te voorkomen dat mijn achterligger onvrijwillig de kofferbak verkent. Het vereist zeker een aangepaste rijstijl, zo’n Tesla.
Omdat deze Tesla toch wel heel erg zwaar weegt, zou je denken dat hij onhandelbaar is op bochtige trajecten. Dat valt heel erg mee. Natuurlijk, je bent niet met een lichtvoetige sportwagen op stap. Maar hij is nog heel behoorlijk en vrij neutraal snel door een bocht te krijgen. De stuurbekrachtiging doet zijn werk goed. En de remwerking is prima.
Het moet gezegd, elektrisch rijden kan wel degelijk sensationeel zijn. Dat bewijst deze Tesla Model S. Voor wat betreft de actieradius is hij bruikbaar. De rij-eigenschappen zijn, zeker als je  het enorme gewicht in aanmerking neemt, heel behoorlijk. En de prestaties zijn, op de topsnelheid na, Porsche-fahig. Alleen het bijladen is nog een probleem. Als hij een uur aan het stopcontact hangt, heb je nog maar 12 kilometer actieradius geladen. Van leeg naar vol duurt dus zo’n 40 uur! En snelladen kan nog niet want het Amerikaanse snelllaadsysteem waarmee deze Tesla is uitgerust, is niet ‘compatible’ met dat van Europa. Deze Tesla Model S kost € 97.550.

De Gendarme in Saint-Tropez en Napoleon in Biarritz

Het Hotel du Palais in het Franse Biarritz heeft een grandeur uit de Napoleontische tijd.

Saint-Tropez en Biarritz. Het zijn maar twee van de vele mondaine badplaatsen in Frankrijk. En daar kom je bijzondere plekjes tegen. In Saint-Tropez had ik laatst de introductie van de Mercedes CLA. Een flitsende en bijzondere coupe van met sterrenmerk.  Maar zonodig nog interessanter was de plek waar ik logeerde. Het net geopende en luxe Hotel de Paris bevindt zich namelijk pal naast een lokatie die ik al heel lang ken uit de Gendarme-films met gekke bekkentrekker eerste klas Louis de Funes: het gebouw van de Gendarmerie in Saint-Tropez. En hoewel het gebouw al lang niet meer in gebruik is, lijkt de gevel helemaal intact gebleven. De portier van het hotel meldt mij desgevraagd dat er dagelijks honderden foto's worden genomen door toeristen. Ze kennen de plek dus. En wie niet? De Gendarme-films uit de jaren zeventig van de grote Franse komiek De Funes zijn wereldberoemd. Ik kan het dan ook niet laten om een foto te nemen van de plek die mij heel veel heeft doen schaterlachen. Wat waren die Gendarmefilms leuk. Het enige dat ontbreekt is een groene Citroen Mehari. Of de Ford Mustang die door een schone dame tot woede van De Funes pal voor de Gendarmerie wordt geparkeerd. In plaats daarvan werpen de platanen in de ochtendzon hun schaduwen op dit fantastische decor. Wat een prachig licht staat erop. En de avond er voor heb ik ook al zo genoten van de zonsondergang.

Het uitzicht op de Atlantische Oceaan vanuit het Hotel du Palais in Biarritz is betoverend.

Een paar weken later zit ik in Biarritz, aan de andere kant van Frankrijk. Het uiterste zuidwesten om precies te zijn. Deze mondaine badplaats schurkt tegen de Spaanse grens aan. Daar maak ik niet alleen kennis met de nieuwe Renault Captur. Ik word ook teruggeworpen in de Napoleontische tijd zodra ik het luxe Hotel du Palais binnenstap. Dit hotel schijnt ooit in opdracht van Napoleon gebouwd te zijn voor een van zijn geliefden. En het lijkt wel of de tijd heeft stilgestaan. Klassieke kroonluchters sieren de hal. Enorme schilderijen geven je de indruk in een museum te verkeren. En de kamers hebben een klassieke uitstraling met al het antiek dat daar staat opgesteld. Wat een merkwaardig vak heb ik toch. Rijden met supermoderne auto's. Maar vervolgens tegen historische filmdecors aanlopen en slapen in een hotel dat meer de status heeft van een oudheidkundig museum. Allemaal redenen om van dit vak te genieten en om van dit vak te houden. En dat doe ik nu al meer dan 25 jaar.

Dit plekje ken ik uit de Gendarme-films met komiek Louis de Funes in de hoofdrol. Het Hotel de Paris ligt er vlak naast.

De zonsondergang die ik zie vanuit mijn hotelkamer in Saint-Tropez is een van de mooiste die ik heb gezien.





 

CAR BLOOPERS (FROM A CAR JOURNALIST)



Hoofdredacteur Jos Vroomans speldt het gouden bondsinsigne op. Jahaaa, en de goudprijs is ok vandaag de dag....




Op 2 april 2013 hebben we het heuglijke feit gevierd dat ik alweer 25 jaar bij de Koninklijke Nederlandse Toeristenbond ANWB werk. Mijn collega's hebben een complete facebook-community voor mij gemaakt. Echt fantastisch. En cameraman Maarten Stolp heeft de vele bloopers die tijdens het filmen van autotests zijn ontstaan, goed bewaard en voor mijn jubileum aan elkaar geplakt. Als je om een glimlach verlegen zit, ziehier...


https://www.facebook.com/photo.php?v=555804761117407&set=vb.155427541290315&type=2&theater

Salon international de l'automobile Geneve

Adriaan en cameraman Bas aan het werk op de autosalon van Geneve.

http://www.anwb.nl/auto/nieuws/2013/maart/autosalon-geneve-2013-videos

Ziehier de filmpjes die we hebben gemaakt op de Autosalon van Geneve


Gisteren ben ik weer met Easyjet teruggekeerd uit Geneve. Daar heb ik, samen met Jos Vroomans en cameraman Bas Timmermans, een videoverslag gemaakt van de autosalon van Geneve. Deze tentoonstelling is niet de grootste autoshow in Europa. Maar wel de belangrijkste. En de leukste. Voor autoliefhebbers het spreekwoordelijke walhalla. Het is de plek waar Italiaanse ontwerpers hun laatste meesterwerken tonen. Waar veel wereld- en Europese premieres plaatsvinden. En waar, behalve de mooiste modellen van blik, ook de mooiste en meest sexy modellen van vlees en bloed te bewonderen zijn. Het valt soms voor de duvel niet mee om de camera op het juiste onderwerp te richten. Maar met de juiste oogkleppen op is het toch weer gelukt. We hebben elf zeer belangrijke primeurs op video vastgelegd. Waarbij voor mij de Alfa Romeo C4 de absolute ster van de show is. Dat bij deze Alfa ook de fraaiste vrouw van de hele show staat, zullen we maar als toeval beschouwen.
Slapen doen we in Annecy. Dat is zo'n veertig kilometer van Geneve en ook nog gelegen in Frankrijk. Je kunt bijna niet anders. Ten eerste zijn de hotelkamers in Geneve al in een heel vroeg stadium volgeboekt. En ten tweede zijn de kamers onbetaalbaar. Nu slapen we voor een paar tientjes in een keurig en schoon Ibis-hotel.
Na de eerste persdag gaan we kaasfondue eten in restaurant l'Etage in het oude centrum van Annecy. Een regionale specialiteit. En voor mij de lekkerste kaasfondue die ik ooit in mijn leven heb gegeten. Deze tent zit dan ook elke avond vol. Het is maar goed dat we de vorige dag hebben gereserveerd. Alleen jammer dat hoofredacteur Jos mij tot chauffeur heeft benoemd. Dat houdt in dat ik na een klein slokje Gewurtsstraminer alweer aan de cola moet. En dat slokje deed mij zo verlangen naar meer...
Op de tweede persdag, woensdag, kan cameraman Bas gelukkig overal makkelijk bij. Op zo'n eerste persdag hangen honderden autojournalisten om dezelfde auto. Fatsoenlijk filmen kun je dan wel vergeten. Maar op zo'n tweede dag gaat alles lekker snel.
Woensdagavond, thuis. Ik heb geen benen meer aan mijn lijf. Donderdag als een speer schrijven en over de schouders van Bas meekijken naar de montage. Het resultaat mag er zijn. Ik ga dat presenteren steeds leuker vinden...

Prachtige vormen heeft die Alfa 4C. Of heet ze toch anders?

Als je in het oude centrum van Annecy bent, moet je zeker kaasfondue gaan eten in restaurant
l'Etage. Magnifique! Van links naar rechts: anchorman, hoofdredacteur en cameraman (Adriaan, Jos en Bas).

Carnaval in Barranquilla, Colombia

 

 

 

''Als je foto's middenin de grote carnavalsparade wilt maken, moet je van de pers zijn,'' weet mijn overbuurvrouw te melden. Laat ik nou mijn NVJ perskaart bij mij hebben! En zo sta ik een dag later op een VIP-plaats met een badge om mijn nek (PRENSA) midden in een carnavalsoptocht van heb ik jou daar. Ok, Rio de Janeiro heeft de grootste dansende borstenparade. Maar Barranquilla in Colombia staat voor wat betreft grootte van dit evenement op een goede tweede plaats. Dus ben ik beland op het een na grootste carnaval ter wereld. Met mijn digitale toeristencameraatje in de aanslag. Geen gezicht eigenlijk, tussen al die profs met filmcamera's en toeters van lenzen. Maar wat kan mij het schelen. Dit is heel bijzonder wat ik meemaak. En ik wil er geen seconde van missen.

Wat er aan mij voorbij trekt, is ongelooflijk. Duizenden, nee, tienduizenden dansende en uitzinnige feestgangers trekken in een halve dag aan mij voorbij. Kinderen, ouden van dagen, tieners, iedereen doet mee. Tussen de honderden dansgroepen in wandelen griezels zoals zombies en mensenslachters. Maar ook bekende wereldburgers. Zo zie ik BA Barracus en Hannibal van The A-Team. Elvis Presley blijkt nog steeds te leven. En iemand waagt het zelfs als Adolf Hitler verkleed te gaan. En hij maakt alle foute gebaren die daarbij horen. Dat laatste moet je in Europa niet flikken. In Barranquilla kan het allemaal.
Ik ben he-le-maal geen caranavalsvierder. Om eventuele grappenmakers voor te zijn: die neus van mij is puur natuur. Maar om een keer middenin zo'n groots evenement te staan, zelfs als carnavalshater, is er echt eentje op de ''once to do list.'' Dat wil je gewoon niet missen. Buiten de parade is het trouwens niet veel anders. Op elke straathoek wordt gefeest. Vier dagen lang. Rond de klok. Je doet geen oog dicht. Want ook op bed hoor je tot diep in de nacht die opzwepende latijns-amerikaanse muziek. Klagen over burengerucht heeft hier even geen zin. Als ik buiten loop, word ik als ''gringo'' met enige regelmaat de dansvloer opgetrokken. Nee, dat zuidamerikaanse ritme heb ik duidelijk niet in de benen. Er valt nog veel los te maken in die stramme heupen.
Juist carnaval moet het hebben van kleurrijk beeld. Vandaar dat de foto's waarschijnlijk meer zeggen dan dit hele verhaal. Voor de pornografen onder ons: nee, ik heb geen blote tieten vastgelegd! Maar ik heb wel de sfeer weten te proeven van een evenement dat zelfs op een UNESCO wereld erfgoed lijst staat van te bewaren evenementen (echt waar, die bestaat). Zo, en dan breekt nu de periode van veertig dagen vasten aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Even getwijfeld of ik deze wel zou plaatsen. Ik doe het toch om te laten zien dat Colombia duidelijk nooit een Duitse bezetting heeft gekend. En ook een toevluchtsoord is geweest voor veel Nazi's. Dit zou in Europa echt niet kunnen.

Kijk eens wie we hier hebben. BA en Hannibal, TV-helden (A-team) uit lang vervlogen tijden.

 

 

 

In memoriam: Lex Lases

Het volgende bericht was vorige week in veel kranten te lezen:

Man dood na val voor trein

HILLEGOM - Een 54-jarige man uit Amsterdam is in de nacht van zaterdag op zondag voor een aanstormende trein gevallen op station Hillegom. Hij is direct overleden na het noodlottige ongeval, zo meldde de politie.
De man had gedronken op een feest en besloot de trein naar huis te nemen. Op het station is hij vermoedelijk op het spoor gevallen, precies toen er een trein aan kwam. Die schepte de man.

Deze man was Lex Lases. Ik ken hem al vanaf de Mavo. We zijn lang dik bevriend geweest. Hoewel ik ver weg ben van huis, heeft het nieuws mij toch bereikt. En waar je ook bent ter wereld, herinneringen neem je altijd mee. En die komen op zo'n moment bovendrijven. Zo gingen Lex en ik vaak wijntjes proeven op zijn kamer bij zijn ouders thuis op het s' Gravesandeplein. We deden net of we er verstand van hadden. Nou, vooral ik dan. Wat Lex deed besluiten een uiterst goedkope Albert Heijn- wijn in een fles met duur St. Emillion- etiket te gieten. En ik maar roepen dat je toch echt kon proeven dat hier een klassewijn werd geschonken. Puberale overmoed en arrogantie.

Wandelen met herdershond Klaas in het Oosterpark. Op fietsvakantie naar Doesburg. Waarbij ik onderweg moest afhaken vanwege een gezichtsontsteking. Ik denk met plezier terug aan de legendarische wijnfeesten die Lex gaf en waarvan ik er een paar heb meegemaakt. Jaja, Lex had inmiddels echt verstand van wijn. En hij wist hoe je een feest moest geven. En dan het weekend Antwerpen om een oude klasgenoot te bezoeken. Wat daar is gebeurd, doet mij nu nog schaterlachen (en ik houd het voor mij). Sigaretjes roken en bier drinken in cafe De Schutter. Ouwehoeren tot laat om dan tot de conclusie te komen dat de wereld er niet beter op wordt. Een ander hoogtepunt: zijn huwelijk met zijn vriend Yves. Lex en Yves waren een van de allereersten die in Amsterdam een homohuwelijk sloten. Van deze dappere zet in een niet altijd even genuanceerde maatschappij mocht ik getuige zijn (nee nee, ik was dus niet DE getuige).

Lex was al tientallen jaren kerkorgelbouwer- en restaurateur bij de firma Adema. Hij heeft zo ongeveer elke katholieke kerk in Nederland vanbinnen gezien. Hij was een ambachtsman. En als je zijn uitstraling kent, had hij zo in die oude ''vakmanschap is meesterschap'' reclame van Grolsch gekund. Wat zullen ze zijn kennis en kunde missen in de wereld van de kerkorgels.

Lex was een vriendenmens. Via zijn boezemvriend Hans hadden Branco en ik de afspraak gemaakt om binnenkort weer bij elkaar te komen. Lex zou dit initiatief omarmt hebben. Waarbij hij ongetwijfeld de juiste gelegenheidswijn zou uitkiezen.

Zo, nu heeft de 54-jarige anonieme man van het krantenberichtje bij de lezers van mijn blog een naam en een gezicht gekregen. Omdat ik in Colombia zit, kon ik niet op zijn begrafenis aanwezig zijn. Maar op het moment van zijn teraardebestelling zat ik in een katholieke kerk in Barranquilla. En daar heb ik een kaars voor hem aangestoken. En heb ik kort gebeden waarbij ik traditioneel ben geeindigd met de woorden: rust zacht lieve Lex.

Lex hield wel van deze sfeer. Op zijn kamer vroeger bij zijn ouders thuis stonden biechtstoeltjes en andere relieken uit de oude katholieke kerk. Deze kaars brandt voor Lex in Barranquilla, Colombia.

 

Opgelicht!

'Kijk uit hoor, met die Thaise dames hier. Ze zijn alleen maar op je geld uit,' waarschuwt de Nederlandse pensionado Thijs uit Arnhem mij. 'Ik weet er alles van. Ze lichten je op waar je bij staat.' Nu weet ik dat al. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Thijs ontmoet ik in december 2012 op een terras in het Thaise Hua Hin. Tijdens zijn werkzame leven was hij verslaggever bij De Gelderlander. We hebben meteen een leuk gesprek over de teloorgang van de journalistiek. Na zijn pensioen is hij naar Indonesie verhuisd. En later naar Thailand. Hij woont hier al geruime tijd met zijn veel jongere Thaise geliefde. En hoewel de Fortuyn-kale Thijs toch al de zeventig is gepasseerd, wordt hij nog vader ook. Vindt hij leuk. 'Met een redelijk pensioen kan ik hier goed leven,' meldt hij. Een keurige vent. Hij drukt zich buitengewoon goed uit. En fysiek mag hij er ook zijn. Hij is gebruind van top tot teen. En hij heeft nog steeds een atletisch figuur. Waar ik hem mee complimenteer. 'Ik fiets hier elke dag 100 kilometer,' beweert hij. Ik trek dat in twijfel. 'Dan moet je fiets een rijdende bidon zijn. Met die hitte hier.' Van de andere kant, een gespierd en getrainde senior is hij wel.
We spreken af elkaar elke dag te treffen voor een kop koffie. Hij is nu even alleen omdat zijn vrouw bij familie in Bangkok zit. Een leuke man met goede verhalen. En elke keer als we uit elkaar gaan, waarschuwt hij mij nogmaals: Leg het niet aan met Thaise meisjes. Je gaat er financieel aan.'
Drie dagen gezellige gesprekken volgen. Dan wordt het vrijdag. Thijs komt met een bezorgd gezicht het terras opgelopen. Ik vraag hem wat er aan de hand is. 'Problemen. Mijn pensioengeld is niet aangekomen op de bank hier. Het geld is op een verkeerde rekening overgemaakt. Ik heb al met de bank gebeld en ze hebben beloofd het probleem volgende week op te lossen. 'Maar nu heb ik een accuut geldprobleem.' Ik vraag hem of hij dan geen buffer heeft. Het leven is tenslotte zoveel goedkoper hier. Thijs heeft geen reserves omdat zijn vrouw met een pak geld naar haar familie is vertrokken. Kort en goed: of ik hem 3.000 Baht kan lenen. Dat is € 75,-. 'Je krijgt het geld maandag terug. Dan trakteer ik gelijk op een etentje.'
Hoe krap hij kennelijk zit, wordt duidelijk als hij voorstelt om gelijk naar een ATM machine te lopen. Kunnen we gelijk pinnen. Ik twijfel. Spreekt hij nou de waarheid of niet? Zo'n nette man, in de zeventig, zal toch wel eerlijk zijn? Ik schiet toch maar in de veilige modus. Want ik wil niemand in de buurt hebben als ik met mijn Visa-card ga pinnen. Ook Thijs niet. Dus vertel ik hem om later in de middag op dezelfde plek af te spreken. Dan zal ik hem van geld voorzien. 'Echt, je krijgt het maandag terug,' verzekert hij mij nogmaals.
Ik zit in een enorm dilemma. Als ik hem niet help, heeft hij wellicht echt problemen. Als ik hem wel geld leen, zie ik het wellicht nooit meer terug. Maar hij woont hier. En zo groot is Hua Hin nu ook weer niet. Dus ik ga hem toch wel treffen. Maar ik besluit om het verzoek van 3.000 Baht niet te honoreren. Ik ga hem 2.000 Baht geven (€ 50,-). Daar kun je twee dagen zeer goed van rondkomen in Thailand. Die middag pakt Thijs gretig de centjes aan. Nerveus is hij wel. Hij tikt met zijn zwarte schoentjes de hele tijd op de vloer. 'Je helpt mij enorm. Morgen weer koffie?'

Ik heb Thijs (als hij al zo heet) nooit meer gezien. Verdwenen. Het verlies van die vijftig euro kom ik wel weer te boven. Maar mijn vertrouwen in de mensheid heeft weer een behoorlijke kras opgelopen. Ik vertel het verhaal aan Thaise Nana, bij wie ik een kamer huur. Ze moet lachen en ze noemt mij 'very stupid.' Waarbij zij mij meteen een welgemeend advies geeft: 'Kijk uit met die vreemdelingen hier die zogenaamd problemen hebben. Ze zijn alleen maar op je geld uit.'