In memoriam: Lex Lases

Het volgende bericht was vorige week in veel kranten te lezen:

Man dood na val voor trein

HILLEGOM - Een 54-jarige man uit Amsterdam is in de nacht van zaterdag op zondag voor een aanstormende trein gevallen op station Hillegom. Hij is direct overleden na het noodlottige ongeval, zo meldde de politie.
De man had gedronken op een feest en besloot de trein naar huis te nemen. Op het station is hij vermoedelijk op het spoor gevallen, precies toen er een trein aan kwam. Die schepte de man.

Deze man was Lex Lases. Ik ken hem al vanaf de Mavo. We zijn lang dik bevriend geweest. Hoewel ik ver weg ben van huis, heeft het nieuws mij toch bereikt. En waar je ook bent ter wereld, herinneringen neem je altijd mee. En die komen op zo'n moment bovendrijven. Zo gingen Lex en ik vaak wijntjes proeven op zijn kamer bij zijn ouders thuis op het s' Gravesandeplein. We deden net of we er verstand van hadden. Nou, vooral ik dan. Wat Lex deed besluiten een uiterst goedkope Albert Heijn- wijn in een fles met duur St. Emillion- etiket te gieten. En ik maar roepen dat je toch echt kon proeven dat hier een klassewijn werd geschonken. Puberale overmoed en arrogantie.

Wandelen met herdershond Klaas in het Oosterpark. Op fietsvakantie naar Doesburg. Waarbij ik onderweg moest afhaken vanwege een gezichtsontsteking. Ik denk met plezier terug aan de legendarische wijnfeesten die Lex gaf en waarvan ik er een paar heb meegemaakt. Jaja, Lex had inmiddels echt verstand van wijn. En hij wist hoe je een feest moest geven. En dan het weekend Antwerpen om een oude klasgenoot te bezoeken. Wat daar is gebeurd, doet mij nu nog schaterlachen (en ik houd het voor mij). Sigaretjes roken en bier drinken in cafe De Schutter. Ouwehoeren tot laat om dan tot de conclusie te komen dat de wereld er niet beter op wordt. Een ander hoogtepunt: zijn huwelijk met zijn vriend Yves. Lex en Yves waren een van de allereersten die in Amsterdam een homohuwelijk sloten. Van deze dappere zet in een niet altijd even genuanceerde maatschappij mocht ik getuige zijn (nee nee, ik was dus niet DE getuige).

Lex was al tientallen jaren kerkorgelbouwer- en restaurateur bij de firma Adema. Hij heeft zo ongeveer elke katholieke kerk in Nederland vanbinnen gezien. Hij was een ambachtsman. En als je zijn uitstraling kent, had hij zo in die oude ''vakmanschap is meesterschap'' reclame van Grolsch gekund. Wat zullen ze zijn kennis en kunde missen in de wereld van de kerkorgels.

Lex was een vriendenmens. Via zijn boezemvriend Hans hadden Branco en ik de afspraak gemaakt om binnenkort weer bij elkaar te komen. Lex zou dit initiatief omarmt hebben. Waarbij hij ongetwijfeld de juiste gelegenheidswijn zou uitkiezen.

Zo, nu heeft de 54-jarige anonieme man van het krantenberichtje bij de lezers van mijn blog een naam en een gezicht gekregen. Omdat ik in Colombia zit, kon ik niet op zijn begrafenis aanwezig zijn. Maar op het moment van zijn teraardebestelling zat ik in een katholieke kerk in Barranquilla. En daar heb ik een kaars voor hem aangestoken. En heb ik kort gebeden waarbij ik traditioneel ben geeindigd met de woorden: rust zacht lieve Lex.

Lex hield wel van deze sfeer. Op zijn kamer vroeger bij zijn ouders thuis stonden biechtstoeltjes en andere relieken uit de oude katholieke kerk. Deze kaars brandt voor Lex in Barranquilla, Colombia.