Carnaval in Barranquilla, Colombia

 

 

 

''Als je foto's middenin de grote carnavalsparade wilt maken, moet je van de pers zijn,'' weet mijn overbuurvrouw te melden. Laat ik nou mijn NVJ perskaart bij mij hebben! En zo sta ik een dag later op een VIP-plaats met een badge om mijn nek (PRENSA) midden in een carnavalsoptocht van heb ik jou daar. Ok, Rio de Janeiro heeft de grootste dansende borstenparade. Maar Barranquilla in Colombia staat voor wat betreft grootte van dit evenement op een goede tweede plaats. Dus ben ik beland op het een na grootste carnaval ter wereld. Met mijn digitale toeristencameraatje in de aanslag. Geen gezicht eigenlijk, tussen al die profs met filmcamera's en toeters van lenzen. Maar wat kan mij het schelen. Dit is heel bijzonder wat ik meemaak. En ik wil er geen seconde van missen.

Wat er aan mij voorbij trekt, is ongelooflijk. Duizenden, nee, tienduizenden dansende en uitzinnige feestgangers trekken in een halve dag aan mij voorbij. Kinderen, ouden van dagen, tieners, iedereen doet mee. Tussen de honderden dansgroepen in wandelen griezels zoals zombies en mensenslachters. Maar ook bekende wereldburgers. Zo zie ik BA Barracus en Hannibal van The A-Team. Elvis Presley blijkt nog steeds te leven. En iemand waagt het zelfs als Adolf Hitler verkleed te gaan. En hij maakt alle foute gebaren die daarbij horen. Dat laatste moet je in Europa niet flikken. In Barranquilla kan het allemaal.
Ik ben he-le-maal geen caranavalsvierder. Om eventuele grappenmakers voor te zijn: die neus van mij is puur natuur. Maar om een keer middenin zo'n groots evenement te staan, zelfs als carnavalshater, is er echt eentje op de ''once to do list.'' Dat wil je gewoon niet missen. Buiten de parade is het trouwens niet veel anders. Op elke straathoek wordt gefeest. Vier dagen lang. Rond de klok. Je doet geen oog dicht. Want ook op bed hoor je tot diep in de nacht die opzwepende latijns-amerikaanse muziek. Klagen over burengerucht heeft hier even geen zin. Als ik buiten loop, word ik als ''gringo'' met enige regelmaat de dansvloer opgetrokken. Nee, dat zuidamerikaanse ritme heb ik duidelijk niet in de benen. Er valt nog veel los te maken in die stramme heupen.
Juist carnaval moet het hebben van kleurrijk beeld. Vandaar dat de foto's waarschijnlijk meer zeggen dan dit hele verhaal. Voor de pornografen onder ons: nee, ik heb geen blote tieten vastgelegd! Maar ik heb wel de sfeer weten te proeven van een evenement dat zelfs op een UNESCO wereld erfgoed lijst staat van te bewaren evenementen (echt waar, die bestaat). Zo, en dan breekt nu de periode van veertig dagen vasten aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Even getwijfeld of ik deze wel zou plaatsen. Ik doe het toch om te laten zien dat Colombia duidelijk nooit een Duitse bezetting heeft gekend. En ook een toevluchtsoord is geweest voor veel Nazi's. Dit zou in Europa echt niet kunnen.

Kijk eens wie we hier hebben. BA en Hannibal, TV-helden (A-team) uit lang vervlogen tijden.

 

 

 

In memoriam: Lex Lases

Het volgende bericht was vorige week in veel kranten te lezen:

Man dood na val voor trein

HILLEGOM - Een 54-jarige man uit Amsterdam is in de nacht van zaterdag op zondag voor een aanstormende trein gevallen op station Hillegom. Hij is direct overleden na het noodlottige ongeval, zo meldde de politie.
De man had gedronken op een feest en besloot de trein naar huis te nemen. Op het station is hij vermoedelijk op het spoor gevallen, precies toen er een trein aan kwam. Die schepte de man.

Deze man was Lex Lases. Ik ken hem al vanaf de Mavo. We zijn lang dik bevriend geweest. Hoewel ik ver weg ben van huis, heeft het nieuws mij toch bereikt. En waar je ook bent ter wereld, herinneringen neem je altijd mee. En die komen op zo'n moment bovendrijven. Zo gingen Lex en ik vaak wijntjes proeven op zijn kamer bij zijn ouders thuis op het s' Gravesandeplein. We deden net of we er verstand van hadden. Nou, vooral ik dan. Wat Lex deed besluiten een uiterst goedkope Albert Heijn- wijn in een fles met duur St. Emillion- etiket te gieten. En ik maar roepen dat je toch echt kon proeven dat hier een klassewijn werd geschonken. Puberale overmoed en arrogantie.

Wandelen met herdershond Klaas in het Oosterpark. Op fietsvakantie naar Doesburg. Waarbij ik onderweg moest afhaken vanwege een gezichtsontsteking. Ik denk met plezier terug aan de legendarische wijnfeesten die Lex gaf en waarvan ik er een paar heb meegemaakt. Jaja, Lex had inmiddels echt verstand van wijn. En hij wist hoe je een feest moest geven. En dan het weekend Antwerpen om een oude klasgenoot te bezoeken. Wat daar is gebeurd, doet mij nu nog schaterlachen (en ik houd het voor mij). Sigaretjes roken en bier drinken in cafe De Schutter. Ouwehoeren tot laat om dan tot de conclusie te komen dat de wereld er niet beter op wordt. Een ander hoogtepunt: zijn huwelijk met zijn vriend Yves. Lex en Yves waren een van de allereersten die in Amsterdam een homohuwelijk sloten. Van deze dappere zet in een niet altijd even genuanceerde maatschappij mocht ik getuige zijn (nee nee, ik was dus niet DE getuige).

Lex was al tientallen jaren kerkorgelbouwer- en restaurateur bij de firma Adema. Hij heeft zo ongeveer elke katholieke kerk in Nederland vanbinnen gezien. Hij was een ambachtsman. En als je zijn uitstraling kent, had hij zo in die oude ''vakmanschap is meesterschap'' reclame van Grolsch gekund. Wat zullen ze zijn kennis en kunde missen in de wereld van de kerkorgels.

Lex was een vriendenmens. Via zijn boezemvriend Hans hadden Branco en ik de afspraak gemaakt om binnenkort weer bij elkaar te komen. Lex zou dit initiatief omarmt hebben. Waarbij hij ongetwijfeld de juiste gelegenheidswijn zou uitkiezen.

Zo, nu heeft de 54-jarige anonieme man van het krantenberichtje bij de lezers van mijn blog een naam en een gezicht gekregen. Omdat ik in Colombia zit, kon ik niet op zijn begrafenis aanwezig zijn. Maar op het moment van zijn teraardebestelling zat ik in een katholieke kerk in Barranquilla. En daar heb ik een kaars voor hem aangestoken. En heb ik kort gebeden waarbij ik traditioneel ben geeindigd met de woorden: rust zacht lieve Lex.

Lex hield wel van deze sfeer. Op zijn kamer vroeger bij zijn ouders thuis stonden biechtstoeltjes en andere relieken uit de oude katholieke kerk. Deze kaars brandt voor Lex in Barranquilla, Colombia.