Kerstmis met Boeddha

Het is weer kerstmis. En dit feest is echt universeel  geworden. Want ook in het Boeddhistische Thailand waar ik nu vertoef om een mogelijk nog braak liggend stukje van mijn geest te bebouwen,  zijn alle bars, winkels en massagesalons opgesierd met een kerstboompje. En in de winkelstraten  van kustplaats Hua Hin klinkt tot vervelens toe het liedje ‘’jingle bells.’’  ‘’Melly Clismas,’’ schreeuwen de barmeisjes naar elke langslopende ‘’fallang’’ (het Thaise woord voor vreemdeling, een fraaie verbastering van het Engelse ‘’foreigner’’ ).  En de betekenis van kerst kennen ze desgevraagd ook: ‘’Santa Claus blinging plesents.’’  Verder hebben de restaurants kerstmenu’s samengesteld. En de meiden van de massagesalons met hun rode mutsjes op gaan straks feestbeestend los met een fles Singha bier in de ene hand en een bleke, bejaarde ‘’fallang’’ met voldoende Baht’s aan boord in de andere hand.  Ja, ook in Thailand wordt volop kerstmis gevierd. 

Even los van het materiële deel van de kerstviering: ik ben hier ook neergestreken voor bezinning. En om iets meer te leren over het Boeddhisme. Oh geen zorgen, ik keer niet terug met een kaal hoofd en slechts gekleed in een oranje gewaad. Ook zal ik mijn koffer niet omruilen voor een bedelnap.  Dat zou een belediging zijn voor de monniken hier die het materialisme echt hebben afgezworen. Maar ik vind wel inspiratie in de leer van de Boeddha. En ook daar kom ik de universele waarden weer tegen die elk goedwillend mens nastreeft: liefde, respect en mededogen. De invalshoek is even anders. Maar verder maakt het echt niet zoveel uit of je nu de bergrede uit de bijbel, een mooi humanistisch manifest of de acht spaken van het Boeddhistische Dharma- wiel als anker in je leven toelaat.  

Liefde, respect, mededogen… Ik schrijf deze woorden op terwijl  in mijn achterhoofd enkele  vreselijke gebeurtenissen van de afgelopen weken om aandacht schreeuwen. Waar is het respect gebleven op het moment dat een grensrechter wordt doodgeschopt? Waarom hebben de liefde en het mededogen de persoon verlaten die twintig kleine kinderen, zes van hun leraren en zelfs zijn eigen moeder vermoordt? Vragen waar geen antwoorden op komen. Het enige dat ik kan doen is gedenken wat voor een trieste kerst de nabestaanden doormaken. Waarbij ik gelijk ook denk aan het verdriet van ouders die hun kinderen door zinloos geweld  zijn verloren in Afghanistan, Palestina, Israel… enfin, vul alle landen van de wereld maar in.

Kerstmis met Boeddha. De omstandigheden zijn wat anders. Al  is het alleen al dat ik kerst vier bij 32 graden Celcius boven nul. Maar het kerstgevoel blijft hetzelfde: dat we  liefde, respect en mededogen zullen tonen aan onze naasten. En die naasten wonen overal ter wereld. Ik wens jullie allen een werelds kerstfeest toe.

 

Morgen wordt D-Day voor mij

Ik ben het zat. Ik ben het eigenlijk al jaren zat. En toch pijnig ik mij dagelijks met mijn rookverslaving. Even los van de verslaving zelf: het roken boezemt mij angst in. Dagelijks loop ik rond met de gedachten wat er mis kan zijn in mijn lijf vanwege al dat gerook. En dan is de eerste gedachte die bij mij opkomt: ach, dan is het toch al te laat. En dan steek ik er nog maar eentje op. Hoe kom ik van dit kromme en domme redeneren af? Hoeveel waarschuwingen wil ik nog krijgen? Een jaar geleden ben ik tenslotte al mijn rokende vriend Gerard verloren aan de gevreesde ziekte. En ruim twintig jaar geleden heeft Annemarieke het leven gelaten aan longkanker. Roken is een kutverslaving. Nog erger dan een heroineverslaving, volgens mijn huisarts. Ik weet al lang wat ik win als ik stop met roken. Ik hou het maar even op de drie G's: Gezondheid, Geld en Geluk.  En toch blijf ik het maar doen. Vooralsnog houd ik dus vast aan die andere 3 G's: Gek, Gestoord en Gewoonte.
Ik ben ook in een heel ander opzicht angstig. Bang dat het leven niet meer interessant is zonder de troost van tabak. Bang dat ik geen inspiratie meer krijg. Bang dat ik niet meer kan schrijven. Bang dat ik zo chagrijnig word dat niemand meer met mij wil verkeren. Ik weet dat het allemaal gelul is. Maar dat is wel vaker de essentie van angst: je bent bang voor zaken die nergens op zijn gebaseerd.
Dus is stoppen met roken niets anders dan het overwinnen van angst. Ja, je kunt ook leuk leven zonder rook. Ja, je kunt heus nog wel schrijven. Ja, je humeur blijft echt nog wel vrolijk. Ook een paar nee's: Nee, het is nooit te laat om te stoppen. Nee, je hoeft nog helemaal niet ziek te zijn. Nee, je vrienden lopen heus niet van je weg.
Morgen... Vaarwel Philip Morris. Maar nu na al dit gekrabbel even tijd voor een peuk. Die heb ik wel weer verdiend.

Ik speel nog steeds met autootjes

Word ik ooit nog volwassen? Ik vraag mij het in gemoede af nadat ik een paar dagen met een grijns van oor tot oor weer eens in een echte rijdersauto heb gereden. Oh zeker, als autojournalist heb ik al veel sportwagens getest. Ik noem Porsche, Maserati, Aston Martin, Ferrari, Lamborghini… Ja, het is een mooi vak. En ik ben in dat opzicht een verwend nest. Maar het rijden in zulke bolides heeft een keerzijde. Na een uurtje (of met mazzel een paar dagen) moet ik die auto weer teruggeven aan de rechtmatige eigenaar. En als ik dan zo’n Porsche ambieer, weet ik zeker dat ik een hypotheek moet afsluiten om er eentje aan te kunnen schaffen. Dat frustreert! Of ik moet de lotto of staatsloterij winnen om ooit te kunnen roepen: doe maar een witte. En geldprijzen winnen doe ik nooit. Maar goed, het gemene van volbloeds sportwagens is dat ze het hebberige kind in je wakker maken. Maar vervolgens zijn ze onbetaalbaar, dus onbereikbaar. Zo’n Porsche roept gewoon ‘lekker puh’ tegen je. Hàd je maar bij een bonusgevende bank moeten gaan werken. Of in de pornohandel moeten gaan. Of een coffeeshop moeten beginnen. Probleempje: ik ambieer alle drie deze businesses niet.

Maar... nu heb ik in een raszuivere sportwagen ontdekt die betaalbaar is: de Subaru BRZ. Te koop vanaf € 37.995. Nog nooit heb ik tegen zo’n zacht prijsje zoveel hardcore sportief rijplezier gehad. De boxermotor is gretig en maakt een fantastisch geluid. De wegligging is adembenemend maar tegelijkertijd speels (met dank aan de achterwielaandrijving). En hij smoelt zoals een sportwagen smoelen moet. De test? Vraag aan een kind (of aan mij want ik teken nog steeds als een kleuter) om een sportcoupé te tekenen en je hebt een goede kans dat er een silhouet uitrolt dat ernstig op dat van de BRZ lijkt.

Nu schuif ik niet alle credits naar Subaru want Toyota heeft ook een forse vinger in de pap gehad bij het ontwikkelen van deze sportwagen. Vandaar dat zij hem ook leveren onder de naam GT86. Maar het hart van deze bolide bestaat uit een viercilinder boxermotor. En deze pretmachine stamt toch echt van Subaru.

Oke, ik heb de nieuwprijs niet in biljetten in mijn achterzak zitten. Maar over een paar jaar, tweedehands... Een raszuivere sportwagen is nog nooit zo dichtbij geweest. Het ongeduldige kind in mij wordt wakker. Ik wil, ik wil… Ik sta nog net niet te stampvoeten. Mensen die mij goed kennen roepen nu in koor: en de DS dan? Jaja, geen zorgen. Die blijft op een staan. Maar zo'n BRZ (in rijgedrag een tegenpool van de Godin) zou zo maar op nummer twee kunnen staan. Ik hou kennelijk van extremen. Jongens jongens wat kan autorijden toch leuk zijn.

Wat een week...

De afgelopen week hebben we weer lekker rondgestruind op de Autosalon van Geneve. En met ''we'' bedoel ik Jos Vroomans, Lieneke Roos, Frank Buma en ondergetekende. Frank fungeerde deze keer als cameraman en ik presenteerde een aantal filmpjes van interessante vierwielers. Geneve is ''by far'' de leukste autoshow van het jaar. Overzichtelijk, veel nieuws en goed te doen in een dag. Geneve is echt een autofeestje. Woensdagavond teruggekeerd met EasyJet. En donderdag schrijven en al het ruwe filmmateriaal monteren. Ik voelde me zo lekker. Ga ik het dan toch een keer meemaken, een werkweek zonder ook maar een wanklank? Nee dus. Een altijd lieve collega is tot het uiterste getergd door alle internetshit. Er gaan teveel zaken nog niet goed. En dan kom ik als erkende digibeet ook nog eens lastige vragen stellen. En zo eindigt deze week toch nog met een knallende ruzie. Scheppertje scheppertje, wanneer komt de week die ik echt voor de volle 100 procent gelukkig kan afsluiten? Of ben ik weer te idealistisch? Oh ja, ziehier de filmpjes... Ze zijn leuk geworden. Met dank aan regisseur, cameraman en monteerder Bas Timmermans.

http://www.anwb.nl/auto/nieuws-en-tips/nieuws-archief,/2012/maart/12-videos-van-de-autosalon-van-geneve.html

Bijna weer rake klappen...

Nodeloze agressie... Ik zal het nooit begrijpen. Vandaag word ik er weer eens mee geconfronteerd. Relax lieve lezer, ik zit niet met een gebroken neus of dichtgeslagen ogen dit in te tikken. Maar ik was dichtbij... Vanmorgen om iets voor twaalven bij het Total tankstation op de Gooiseweg. Ik vul daar mijn lottoformuliertje in omdat het bij de sigarenzaak altijd veel te druk is. Het meisje achter de kassa probeert mijn (altijd gewenst winnende) cijfers te scannen, maar dat wil niet lukken. Dan stuift er een grote donkere man binnen die net heeft getankt. Op agressieve toon tettert hij meteen dat er geen tweede kassa open is. Verder schreeuwt hij dat hij voor benzine komt en niet voor andere ellende. Het meisje wijst hem erop dat hij ook nog eens middenin een supermarkt staat. En dat ze nu mij aan het helpen is. De man gedraagt zich zo angstaanjagend agressief dat ik aan het meisje meld dat deze mijnheer wel even voor mag gaan. Geirriteerd sjeest hij zijn pinpas door de machine en zegt dat zij hier nog wel meer over zal horen. Ik ben het even zat en zeg dat ik reuze vriendelijk ben geweest door hem voor  te laten gaan. Hij draait zijn gezicht naar mij, zijn ogen spuwen vuur en hij maant mij tot stilte. Even overweeg ik nog om een weerwoord te geven maar ik zie dat hij klaar staat om klappen uit te delen. Een angstscheut trekt door mijn maag. Ik ben al eens het ziekenhuis ingeslagen door een primaat. En dat wil ik niet nog eens een keer meemaken. De man beent zonder bedankje weg uit de zaak. Wat een ongenuanceerd stuk vreten. Het Total-meisje verbaast zich nog over zulk een onbeschoft gedrag, En ik sta te trillen op mijn benen. Een pak slaag of mishandeling was weer dichtbij. En waarom? Om niets! Zoals zo vaak. Ik overweeg nu toch echt om een cursus zelfverdediging te gaan doen. Dan zal ik ze leren.... Oh ja, en de lotto heb ik weer niet gewonnen.

Terug uit Lissabon

Vanavond ben ik teruggekomen van een tweedaagse trip in Lissabon. Daar heb ik gereden met de nieuwe Skoda Citigo, een derivaat van de Volkswagen Up!. Voor degenen die mij kennen| ik ben dus weg geweest voor mijn werk als autojournalist bij de ANWB. Mijn directe omgeving hoef ik niet uit te leggen wat ik tijdens zo'n persreisje doe. Maar wie voor het eerst hoort van mijn vele reizen die ik voor mijn werk maak denkt vaak dat ik op kosten van de auto-industrie hossend en feestend door het leven ga. Mooi niet dus. Een programma van een auto introductie zit uiterst efficient in elkaar. Je vliegt op maandag om 11 uur naar een locatie in Europa en de volgende dag sta je in de avond weer op Schiphol. In die tussentijd heb je met de auto gereden, een persconferentie bijgewoond, een hapje gegeten, geslapen, ontbeten, gereden in een ander model met een andere motorisatie en vervolgens weer teruggevlogen naar Nederland. Van Lissabon heb ik slechts iets gezien door de voorruit van de Skoda Citigo. Feesten en partijen??? Welnee. Ik ben ook redelijk kapot na zulke dagen. Maar toch vind ik dit werk nog steeds leuk. Omdat ik van auto's houd. Gelukkig mag je je werk ook in het Calvinistische Nederland leuk en spectaculair vinden. Oh ja, en die Skoda Citigo is een fantastisch rijdend autootje.

ZAAAAAAATURDAG.....

Zaterdag... Ik heb enorm uitgeslapen. En ik kom moeilijk op gang. Hoewel elk weldenkend mens de zaterdag benut om leuke dingen te doen, gaat deze vrije dag bij mij meestal op aan een bezoekjes aan het Total pompstation en de supermarkt C1000.  Eigenlijk volg ik een vast ritueel. Eerst bij de pomp olie checken, tanken, lotto spelen en sigartetjes halen (wanneer stop ik nu toch eens met die flauwekul?). En dan sjezen naar Reigersbos voor de boodschappen. Morgen komt mijn beste vriend Branco eten en ik ga hem maar weer eens vergasten op spaghetti bolognaise. Een doorontwikkeld recept dat zijn oorsprong vindt in mijn studententijd. de ingredienten haal ik bijkans blind uit de schappen. Verder hen ik ook nog een goede daad verricht.  Althans, dat vind ik. Mijn ex Fatos heeft dringend gezelschap nodig en dat meent ze te hebben gevonden in een konijn. Dus vandaag zo'n beest opgehaald met alle toeters en bellen eromheen: behuizing, stro, vreten... Oh ja, het konijn heb ik maar betaald. De rest was al duur genoeg voor mevrouw. Nou ja, ze heeft in elk geval iets om vast te houden en te aaien.

Een bijzondere dag

Het is vandaag een bijzondere dag: Eva wordt 13. Voor wie zich nu nog afvraagt wie dat is: mijn dochter natuurlijk die ik voor het laatst heb gezien toen ze twee maanden oud was. 13 jaar geleden stond ik als verse vader bij het kraambed van haar moeder en zag deze kleine meid ter wereld komen. Deze wonderlijke gebeurtenis staat mij op haar verjaardag altijd kraakhelder voor de geest. Alsof het nog maar een half uurtje geleden is gebeurd. En ik weet nog dat er tijdens het zien van Eva's komst drie emoties zeer sterk aan de oppervlakte van mijn brein kwamen bovendrijven: het besef dat ik ooit dood zou gaan. Verder voelde ik een onwaarschijnlijk sterke band met mijn eigen moeder. En ik kreeg weer een Godsbesef omdat ik mij maar al te goed realiseerde dat ik zo'n fraai levend wezen nooit zelf kon verzinnen. Ik wist dat ik niet meer dan een intermediair ben geweest in een proces dat ik nimmer zal doorgronden.

Hier is hij dan...

Hier is hij dan, mijn allereerste publieke prive-blogje om commentaar te geven op de wereld van vandaag. Ook zal ik elke dag proberen enkele zieleroerselen eruit te gooien. Ik moet echt gaan oefenen met bloggen. Straks hoop ik namelijk tijdens mijn sabbatical (jawel) in oorden te vertoeven waar je anders niet zo snel komt. Zo heb ik wilde plannen om in Afrika op een schooltje les te gaan geven, olifanten te verzorgen in Azie en wellicht ga ik ook nog naar Zuid Amerika om ergens vrijwillig te klussen. En tja, dan wil ik toch een dagboekje bij gaan houden. Dus... Trouwens, voor suggesties op het gebied van vrijwilligerswerk sta ik wijd open. Groet, Adriaan.