Het heeft even geduurd. Zelfs iets te lang naar mijn zin. Maar de DS (van la Déesse, dat betekent Godin) is weer terug in mijn leven. Na een scheiding van enkele jaren heb ik haar weer in mijn armen mogen sluiten. En na de eerste kilometers is het warempel alsof ze nooit weg is geweest. Met sommige vrienden heb je dat ook: die zie je veel te lang niet. Maar als je dan weer bent herenigd, is het net alsof je elkaar gisteren nog hebt ontmoet. Dat gevoel heb ik nu weer bij mijn beminde Madame met de familienaam Citroën en haar voorletters DS. Ze verwent mij meteen met haar weergaloos comfort. Ja, die zetel. Daar zak je zo heerlijk in weg. Beter dan de loungebank thuis. En dan die hydropneumatische vering. Elke hobbel wordt glad gestreken. Zou daar de naam ‘strijkijzer’ vandaan komen? Of is het toch het uiterlijk dat haar deze geuzennaam heeft gegeven? Dat laatste kan ik mij niet voorstellen. Daarmee doe je haar tekort. Want de wulpse en organische vormen doen meer denken aan een mooie dame dan aan voornoemd huishoudelijk product. Een apparaat waar ik trouwens ook nog eens een hekel aan heb. Strijken… yek!
De DS is dus een gebeeldhouwde dame die heupwiegend alle oneffenheden wegneemt. De DS (anno 1955) is duidelijk niet op een CAD-CAM computer geconcipieerd maar in een atelier. Ontsproten aan het creatieve brein van de Italiaanse kunstenaar Bertoni. Het resultaat is een kunstwerk op wielen dat de eeuwige schoonheid bezit. Ze is meer dan 40 jaar oud maar nog steeds zeer aantrekkelijk. La Déesse is daarmee de Sophia Loren onder de auto’s. Haar innerlijk is al even bijzonder. Ze is iemand die het jouw automobiele leven gemakkelijk maakt. Ze heet je welkom in een sfeer die zich het beste laat omschrijven als een gastvrije lounge. Voorts laat ze zich heel gemakkelijk en precies sturen. En als je haar in haar enthousiasme wilt stoppen, hoef je de remknop maar even aan te tikken. Ze luistert meteen. Het schakelen met de halfautomaat kun je met de vingertoppen. En omdat een koppelingspedaal ontbreekt, mag mijn linkerbeen van haar alvast met pensioen.
 |
| Met het karakteristieke pookje achter het stuur bedien je de vierbak. Het is een halfautomaat dus een koppelingspedaal ontbreekt., |
Verder gunt ze je een fantastisch uitzicht op wat er buiten gebeurt. Jaloers is ze niet. Alsof ze wil zeggen: kijk maar gerust naar andere vierwielers. Een mooiere vind je toch niet. Nou ja, zo nu en dan glijdt er wel eens iets sensueels voorbij waar ik best wel mijn vingers aan wil branden. Zoals een uiterst aantrekkelijke Aston Martin DB9 of een wilde Porsche 911. Maar net als bij te succesvolle en te arrogante fotomodellen zal dat hooguit tot een heftige one night stand leiden. En een wat langer durende relatie met dergelijke bolides leidt bij mij tot eeuwig smeulende creditcards. Nu behoeft la grande dame DS ook wel enig onderhoud. Maar als je voorzichtig en respectvol met haar omspringt, zal ze je portemonee niet leegtrekken. Mijn oude liefde is teruggekeerd. Elle est revenue. En ik ga nog heel lang genieten.
 |
| Tegenwoordig hebben alle auto's wel lampen die de bocht verlichten in het donker. De DS met de zogenoemde derde neus (vanaf 1968) heeft verstralers die met de stuurbewegingen meedraaien. Fantastisch bij nacht in de bergen. |
 |
| Deze DS 20 Hydraulique is een zogenaamde Pallas-uitvoering. Dat betekent extra luxe aankleding. De bekleding is stof. Maar ook leer was leverbaar. |
