Morgen wordt D-Day voor mij

Ik ben het zat. Ik ben het eigenlijk al jaren zat. En toch pijnig ik mij dagelijks met mijn rookverslaving. Even los van de verslaving zelf: het roken boezemt mij angst in. Dagelijks loop ik rond met de gedachten wat er mis kan zijn in mijn lijf vanwege al dat gerook. En dan is de eerste gedachte die bij mij opkomt: ach, dan is het toch al te laat. En dan steek ik er nog maar eentje op. Hoe kom ik van dit kromme en domme redeneren af? Hoeveel waarschuwingen wil ik nog krijgen? Een jaar geleden ben ik tenslotte al mijn rokende vriend Gerard verloren aan de gevreesde ziekte. En ruim twintig jaar geleden heeft Annemarieke het leven gelaten aan longkanker. Roken is een kutverslaving. Nog erger dan een heroineverslaving, volgens mijn huisarts. Ik weet al lang wat ik win als ik stop met roken. Ik hou het maar even op de drie G's: Gezondheid, Geld en Geluk.  En toch blijf ik het maar doen. Vooralsnog houd ik dus vast aan die andere 3 G's: Gek, Gestoord en Gewoonte.
Ik ben ook in een heel ander opzicht angstig. Bang dat het leven niet meer interessant is zonder de troost van tabak. Bang dat ik geen inspiratie meer krijg. Bang dat ik niet meer kan schrijven. Bang dat ik zo chagrijnig word dat niemand meer met mij wil verkeren. Ik weet dat het allemaal gelul is. Maar dat is wel vaker de essentie van angst: je bent bang voor zaken die nergens op zijn gebaseerd.
Dus is stoppen met roken niets anders dan het overwinnen van angst. Ja, je kunt ook leuk leven zonder rook. Ja, je kunt heus nog wel schrijven. Ja, je humeur blijft echt nog wel vrolijk. Ook een paar nee's: Nee, het is nooit te laat om te stoppen. Nee, je hoeft nog helemaal niet ziek te zijn. Nee, je vrienden lopen heus niet van je weg.
Morgen... Vaarwel Philip Morris. Maar nu na al dit gekrabbel even tijd voor een peuk. Die heb ik wel weer verdiend.