Elke keer als ik een vers mondkapje op doe, moet ik weer aan die huichelaar van een Van Lienden denken. Hij scoorde meer dan 9 miljoen Euro met zijn zeer dubieuze mondkapjesdeal. En hij zou het allemaal pro-deo doen. Dan ben je een...

 

                                                                    Farizeeër

KWF Kankerbestrijding en andere organisaties hoefden al geen besmette donaties van hem. Maar nu willen zelfs vermogensbeheerders hun vingers niet branden aan de miljoenen van Sywert van Lienden. Ach, u weet wel, de ex-CDA mijnheer die de maatschappij een dienst wilde bewijzen door mondkapjes te regelen voor de overheid. En daar ab-so-luut geen stuiver aan wilde verdienen. Vervolgens brengt hij de ruim 9 miljoen Euro ‘verkregen’ belastinggeld van de mondkapjesdeal onder in een Commanditaire Vennootschap. Dan hoef je geen jaarrekening te overleggen. Gelukkig wordt hij ontmaskerd door het platform Follow the Money. In het programma Buitenhof probeert Van Lienden nog wanhopig zijn straatje schoon te vegen. Waarbij de opmerking dat hij die miljoenen later misschien nodig heeft als hij in de schuldsanering terechtkomt mij altijd bij zal blijven. Wat een gotspe! Publiekelijk en zonder enige gêne steekt hij messen in de ruggen van mensen die echt in zo’n penibele situatie zitten. Je moet het lef maar hebben. Nog steeds blijft hij volhouden dat hij het geld aan goede doelen wil schenken. Maar nu zit hij bovenop zijn vermogen te snikken dat geen enkel goed doel zijn centjes wil en dat zelfs vermogensbeheerders hem de deur wijzen. Arme Sywert! Elke keer als ik een schoon mondkapje op zet, moet ik aan Van Lienden denken. Dan zweer ik dat ik hem met enige regelmaat aan zijn beloften zal herinneren. Dat deed ik laatst ook op social media toen giro 777 werd geopend voor de slachtoffers van de wateroverlast in Limburg. Daar zijn de mondkapjesmiljoenen in elk geval niet naar toe gegaan. Nou ja, misschien heeft hij een tientje overgemaakt, daar wil ik vanaf zijn. Nu zijn er goede doelen zat. Ik wil graag helpen met het maken van lijstjes. Opdat Van Lienden publiekelijk kan laten zien dat zijn mondkapjesmiljoenen naar goede doelen zijn gegaan. Of dat het is verdeeld onder zorgmedewerkers die voor een krap loon met overwerk en passie mensenlevens hebben gered tijdens de coronacrisis. Ook goed. Zolang hij dat niet doet, heb ik maar één woord nodig om hem te kwalificeren: huichelaar! Of het synoniem dat hij als bijbelvaste ex-CDA-er vast ook wel kent: farizeeër.

Het boek ‘Riemen vast, belevenissen van een frequent flyer’ is opgestegen

Van mijn laatste literaire oprisping ‘Riemen vast, belevenissen van een frequent flyer’ heb ik onlangs het eerste exemplaar overhandigd aan voormalig KLM-gezagvoerder en luchtvaartdeskundige Benno Baksteen. Hij heeft ook het voorwoord geschreven voor deze verzameling columns, die eerder in het vakblad Piloot en Vliegtuig zijn verschenen. In de sfeervolle omgeving van restaurant Flantuas op Lelystad Airport hebben we op 4 oktober een fantastische lancering gehad

Voormalig KLM- gezagvoerder en luchtvaartdeskundige Benno Baksteen ontvangt het eerste exemplaar van 'Riemen vast, belevenissen van een frequent flyer' uit handen van auteur Adriaan Huigen

In ‘Riemen vast’ schets ik in 27 korte verhalen mijn avontuurlijke belevenissen in vliegtuigen en op vliegvelden. Als je in je leven meer dan duizend retourvluchten hebt gemaakt, dan maak je tenslotte wel eens wat mee. Een greep uit de verhalen: in het Colombiaanse Bogota word ik verdacht van drugssmokkel. Een terugvlucht uit Marokko wordt er een vol hindernissen. Op het Parijse vliegveld Charles de Gaulle heb ik een spannende ‘gate-date’  gehad met een Spaanse schone. Tijdens een vlucht naar Cuba is er een heftige confrontatie met overspannen stewardessen. En ik heb het reizen in de tijd ervaren toen ik de datumgrens ben gepasseerd over de Stille Oceaan tussen Japan en de VS. In alle columns wordt een ding duidelijk: vliegen blijft iets magisch houden! De art-direction is van Kees-Jan Smit, die ook mijn eerste uitgave D-Essays heeft vormgegeven. De schitterend bewerkte foto's zijn van vormgever Hans de Vries. Inmiddels wordt er ook hard gewerkt aan een Engelse vertaling. Het boek ‘Riemen vast’ is te bestellen op mijn website www.carsandtravels.nl 

Signeersessie tijdens de lancering van 'Riemen vast, belevenissen van een frequent flyer' in  restaurant Flantuas op Lelystad Airport

Van links naar rechts: de auteur, vormgever Kees-Jan Smit, luchtvaartdeskundige Benno Baksteen en vormgever Hans de Vries

Mijn boek 'D-Essays'

Het duurde eventjes. Maar nu kan ik het zeggen: mijn eerste boek is bijna klaar. Het ligt op de drukpersen. De officiële lancering is op 7 mei 2016 op het evenement Citromobile. Dan is het boek ook te koop. Dit werk zit al jaren in mijn hoofd. Gedurende die tijd heb ik lopen broeden op de verhalen. En de afgelopen maanden zijn alle broedsels vanuit mijn brein op papier gekomen. Het boek heet D-Essays. De ondertitel is ‘levensverhalen met de Citroën DS’. Negen essays, 180 pagina’s. Met bijzondere foto’s, ook nog eens. Waarom dit boek er moest komen? Omdat ik alle DS-herinneringen wil bewaren en delen. Deze godin van de weg (Déesse is het Franse woord voor godin) heeft tenslotte als een rode draad door mijn leven gelopen. Vanaf mijn geboorte tot op het moment van dit schrijven. Pure belevingen. Zo herinner ik mij de vele vakanties die we in de jaren zestig maken en die op de achterbank van de DS beginnen. Ook maak ik dankzij de DS de ultieme jongensdroom waar die mij in de Rally Monte Carlo doet belanden. Verder spelen de emoties hoog op als ik de ID 19 van een vriend erf die aan kanker overlijdt. Maar ook ervaar ik dat bij het aanschaffen van een DS helaas ook bedrog om de hoek komt kijken. Met mijn snoek (Nederlandse bijnaam voor de DS) heb ik prachtige reizen door Frankrijk gemaakt. Ook deze reisverhalen deel ik graag met de lezer. Ik ga even in de Mart Smeets-modus: ik ben trots. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Bestellen? Dat kan hier: http://bookshop.carsandtravels.nl/

Qatar Motor Show 2016: Sjiek voor sjeiks

Qatar hangt als een appendix aan Saoedie Arabië. En dit emiraat wordt met de dag bekender. Met dank aan het WK voetbal dat daar in 2022 wordt georganiseerd. In hoofdstad Doha wordt ook elk jaar een autoshow gehouden. Ik ben nieuwsgierig en neem een kijkje op de Qatar Motor Show 2016 (gehouden van 28 januari t/m 1 februari).

Het blijkt de allerkleinste autotentoonstelling die ik ooit heb bezocht. De hele show beslaat slechts een hal ter grootte van twee voetbalvelden. Het aantal exposanten is laag. Slechts een handjevol ‘gewone’ merken geven acte de présence. Maar merken als Ferrari, Maserati, Rolls-Royce, Porsche, Mercedes en Infiniti zijn prominent aanwezig. Zij doen traditioneel goede zaken in dit rijkste land ter wereld.

De Elibriea Equvallas is bedacht en ontwikkeld in Qatar. Deze uit koolstofvezel opgetrokken supersportscar is nu nog een concept. Maar deze Stealth op wielen moet nog voor de WK voetbal in 2022 in Qatar op de weg verschijnen. De V8 zit pal achterin. Hij levert 800 pk. Al deze paarden worden naar de achterwielen gestuurd.

De show is vijf dagen open. In die periode verwelkomt het Doha Exhibition and Convention Centre  25.000 bezoekers. Dat is niet veel. Toch is de organisatie er tevreden over. Vergeet niet dat Qatar zo’n 2 miljoen inwoners telt. Maar als je het aantal expats uit vooral India, Pakistan en de Filippijnen meetelt, komt het inwoneraantal uit op meer dan het dubbele. Vandaar dat er op de beursvloer veel ‘buitenlanders’ te zien zijn. Nu hebben deze gastarbeiders de mindere banen. Daarom is voor hen de Qatar Motor Show meer een plek om te dromen.

Uiteraard is Rolls-Royce prominent aanwezig. Zo beleeft de vorig jaar geintroduceerde Dawn in Qatar zijn Midden-Oosten debuut. Deze vierzits canrio is voorzien van een 6.6 liter V12. Goed voor 563 pk en een trekkracht van 780 Nm. Top: 250 km/h

De Qatari leven van olie en gas. Daarom zul je elektrische auto’s in het straatbeeld niet snel zien. Op de wegen rond Doha sjezen de vette SUV’s en Pickups met V8- motoren aan boord je voorbij. Ook Amerikaanse sportwagens zijn hier razend populair. Ford Mustangs en Dodge Challengers zie je hier evenveel als bij ons de VW Polo en de Renault Clio. Elektrisch is ‘not done’ in Qatar. Toch toont BMW zijn i8. Die zul je dan thuis moeten opladen. We hebben geen laadpaal gezien in Doha.

Een opmerkelijke nieuwkomer is de Elibriea Equvallas. Deze supersportwagen steelt de show. Niet in de laatste plaats omdat deze Stealth op wielen door de Qatari zelf is bedacht en ontworpen. Deze Equvallas is zo scherp gelijnd dat je je vingers er aan lijkt te kunnen snijden. Nu is de Stealth een militair vliegtuig dat erop gemaakt is om niet door een radar te worden opgemerkt. Je mag hopen dat dit ook voor deze wegversie van de Stealth gaat gelden. Want je wilt toch niet dat je met 300 km/h door een radar wordt gesnapt. En radars zijn er veel in Doha. Eigenaar Abdul Wahab Ziaullah wil de eerste rijdende versies voor 2022 op de weg hebben. Zo kunnen de supporters van het legioen tussen de wedstrijden door zich vergapen aan deze bijzondere sportwagen. Als we tenminste meedoen straks in 2022. 

Nu ben ik 1.81 meter lang. Maar deze Mercedes-Benz G500 4x4 2 torent hoog boven mij uit. In het vooronder hangt een vierliter V8 biturbo. Deze woestijnrakker kan ook met een AMG- pakket worden geleverd. In Nederland ook te koop voor meer dan € 300.000. Dat is € 100 per kilo. Een AMG- versie (6 liter V12, 630 pk, 1.000 Nm koppel) tippelt zelfs richting vier ton. 

De Ferrari 488 Spider beleefde vorig jaar zijn werelddebuut op de IAA van Frankfurt. Nu is die ook in Qatar leverbaar. 

Paps koopt een Ferrari voor zijn zoontje...

De Toyota FT1 (Future Toyota One) is nu echt productieklaar. Deze opvolger van de Supra wordt binnenkort officieel geintroduceerd,

La Citroën DS est revenue

Het heeft even geduurd. Zelfs iets te lang naar mijn zin. Maar de DS (van la Déesse, dat betekent Godin) is weer terug in mijn leven. Na een scheiding van enkele jaren heb ik haar weer in mijn armen mogen sluiten. En na de eerste kilometers is het warempel alsof ze nooit weg is geweest. Met sommige vrienden heb je dat ook: die zie je veel te lang niet. Maar als je dan weer bent herenigd, is het net alsof je elkaar gisteren nog hebt ontmoet. Dat gevoel heb ik nu weer bij mijn beminde Madame met de familienaam Citroën en haar voorletters DS. Ze verwent mij meteen met haar weergaloos comfort. Ja, die zetel. Daar zak je zo heerlijk in weg. Beter dan de loungebank thuis. En dan die hydropneumatische vering. Elke hobbel wordt glad gestreken. Zou daar de naam ‘strijkijzer’ vandaan komen? Of is het toch het uiterlijk dat haar deze geuzennaam heeft gegeven? Dat laatste kan ik mij niet voorstellen. Daarmee doe je haar tekort. Want de wulpse en organische vormen doen meer denken aan een mooie dame dan aan voornoemd huishoudelijk product. Een apparaat waar ik trouwens ook nog eens een hekel aan heb. Strijken… yek!





De DS is dus een gebeeldhouwde dame die heupwiegend alle oneffenheden wegneemt. De DS (anno 1955) is duidelijk niet op een CAD-CAM computer geconcipieerd maar in een atelier. Ontsproten aan het creatieve brein van de Italiaanse kunstenaar Bertoni. Het resultaat is een kunstwerk op wielen dat de eeuwige schoonheid bezit. Ze is meer dan 40 jaar oud maar nog steeds zeer aantrekkelijk. La Déesse is daarmee de Sophia Loren onder de auto’s. Haar innerlijk is al even bijzonder. Ze is iemand die het jouw automobiele leven gemakkelijk maakt. Ze heet je welkom in een sfeer die zich het beste laat omschrijven als een gastvrije lounge. Voorts laat ze zich heel gemakkelijk en precies sturen. En als je haar in haar enthousiasme wilt stoppen, hoef je de remknop maar even aan te tikken. Ze luistert meteen. Het schakelen met de halfautomaat kun je met de vingertoppen. En omdat een koppelingspedaal ontbreekt, mag mijn linkerbeen van haar alvast met pensioen.

Met het karakteristieke pookje achter het stuur bedien je de vierbak. Het is een halfautomaat dus een koppelingspedaal ontbreekt., 

Verder gunt ze je een fantastisch uitzicht op wat er buiten gebeurt. Jaloers is ze niet. Alsof ze wil zeggen: kijk maar gerust naar andere vierwielers. Een mooiere vind je toch niet. Nou ja, zo nu en dan glijdt er wel eens iets sensueels voorbij waar ik best wel mijn vingers aan wil branden. Zoals een uiterst aantrekkelijke Aston Martin DB9 of een wilde Porsche 911. Maar net als bij te succesvolle en te arrogante fotomodellen zal dat hooguit tot een heftige one night stand leiden. En een wat langer durende relatie met dergelijke bolides leidt bij mij tot eeuwig smeulende creditcards. Nu behoeft la grande dame DS ook wel enig onderhoud. Maar als je voorzichtig en respectvol met haar omspringt, zal ze je portemonee niet leegtrekken. Mijn oude liefde is teruggekeerd. Elle est revenue. En ik ga nog heel lang genieten.

Tegenwoordig hebben alle auto's wel lampen die de bocht verlichten in het donker. De DS met de zogenoemde derde neus (vanaf 1968) heeft verstralers die met de stuurbewegingen meedraaien.  Fantastisch bij nacht in de bergen. 

Deze DS 20 Hydraulique is een zogenaamde Pallas-uitvoering. Dat betekent extra luxe aankleding. De bekleding is stof. Maar ook leer was leverbaar. 

Cars in Cuba

Havana, Cuba. Voordat de automarkt daar echt van bil gaat, wil ik nog even volop genieten van die oude Amerikaanse sleeën uit de jaren vijftig. Want als de Cubanen straks massaal een nieuwe Japanse, Koreaanse of Europese auto kunnen kopen, zal het snel zijn gedaan met de klassieke Amerikanen. Overigens staat de deur voor een 'open' automarkt in het communistische Cuba op een kier. Maar voor een nieuwe Peugeot 208 betaal je daar wel omgerekend zo'n € 70.000. Dus die 'gouwe ouwen' blijven nog wel even rondrijden. En er zijn er nog zat. Vooral de Chevrolets BelAir van midden en eind jaren vijftig zijn hier kennelijk erg  populair geweest. En heel veel van die bolides zijn nog volop in bedrijf. Dat zie je niet alleen, je ruikt het ook. In de vele steegjes van Havana hangt een odeur van petroleum, onverbrande benzine en diesel. Heerlijk voor de liefhebbers van klassiekers. Overigens zijn de meeste Chevrolets en Dodges in de loop der jaren voorzien van een dieselmotor. Vaak van Japanse of Zuid Koreaanse makelij.

Zo zit ik op een gegeven moment in een Hyundodge (zie foto hierboven). De eigenaar heeft het dak van zijn Dodge eraf gezaagd, in het vooronder een Hyundai dieselmotor gemonteerd en voor de stevigheid nog een paar parkertjes in de zijkanten geschroefd. Heel romatisch hoor, maarre... verre van veilig. Na elke bocht kijk ik  achterom om te zien of de achterkant er nog wel aan zit. Ook het dashboard is verre van origineel. Zo wordt er driftig aan een stuur gedraaid dat ooit zijn carrière in een Lada Samara begon. Overigens hoef je niet te kiezen voor zo'n rokende en ronkende Amerikaan. Je kunt ook een fietstaxi bestellen. Of je pakt een brommertje waarop zo'n halve gele eierschaal is geplakt.

Een heel apartt vervoermiddel is de enorme tank die prominent voor het Nationaal Museum staat geplaatst. Volgens de overlevering heeft niemand minder dan Fidel Castro 'himself' met deze tank vanaf het strand hoogstpersoonlijk een Amerikaanse kruiser letterlijk naar de haaien geschoten. Verder liggen er de restanten opgebaard van een Amerikaans U2 spionagevliegtuig dat begin jaren zestig door de Cubanen is neergehaald. Wat zijn ze trots op deze overwinningen! Binnenin het museum is het een grote fototentoonstelling. Onder de zwart-wit foto's hangen tekstjes die ooit met een oude Remington typemachine zijn ingetikt. Je gaat vijftig jaar terug de tijd. Behalve de triomfen van baas Fidel worden ook nog steeds de heldendaden van Che Guevarra bejubeld. De van oorsprong Argentijnse arts, die voorop liep in de revolutie, zijn ze op Cuba nog steeds niet vergeten. Alle petjes, T-shirts, sigarendoosjes en andere toeristische prullaria zijn met zijn beeltenis versierd.

Ook een 'moetje' in Havanna is de lunch gebruiken in het restaurant waar schrijver Ernest Hemmingway vaste gast was. En vergeet dan niet je naam op de muur te krassen ten teken dat jij er ook bent geweest. Tienduizenden gingen je voor. En als je een beetje beroemd bent, mag je ook een foto van jezelf aan de muur hangen. Zo zie ik langs het trappetje een protret hangen van pianist Cor Bakker. Zoals ik al zei, een beetje beroemd is al genoeg...

Het is niet alleen maar Amerikaans dat er rondrijdt. De kenner zal hier meteen de Citroen Traction Avant in herkennen.

Elektrisch rijden saai? No way...

Elektrisch rijden heeft bij de ware automobilisten een slecht imago. De actieradius is te klein. Er zit geen beleving in omdat een mooi geluid ontbreekt. De prestaties zijn matig. En de rij-eigenschappen zijn allesbehalve sportief. Nu zijn mijn ervaringen met elektrische auto’s ook niet ’emotioneel’ te noemen. Zeker, het is schoon, stil en in stedelijke gebieden uitermate verantwoord vervoer. Zo heb ik de Renault Twizzy in het hart van de stad echt weten te waarderen. Maar dan als een moderne versie van de  witkar. De elektrische Renault Fluence die ik ook eens onder mijn edele gat heb gehad, rijdt matig. Omdat deze geëlektrificeerde Fransoos in eerste instantie als benzineauto is ontworpen. Nu heb ik dan de gelegenheid om met de elektrische Tesla Model S te rijden. Een Amerikaans ontwerp. Maar deze Tesla’s worden sinds kort ook in Tilburg geassembleerd. Met de voor Europa geldende specificaties.

Eerlijk is eerlijk, die Tesla Model S ziet er spectaculair uit. Hij is een fraai gelijnde vierdeurs sportwagen geworden met nog een berg ruimte binnenin ook. En een heel behoorlijke kofferbak. Onder de kap voorin kun je trouwens ook spullen kwijt want de elektromotor bevindt zich tussen de achterwielen. Achter het stuur vind je een instrumentarium dat je verwacht op het ruimteschip dat straks mensen naar Mars gaat brengen. Een stuk aardser is het enorme 17 inch scherm in de middenconsole waar Google maps je laat zien waar je feitelijk uithangt. Maar behalve navigeren kun je nog andere functies op het scherm oproepen.
Instappen? Even op de sleutel drukken en de deurklinken rijzen uit de portieren. Als je eenmaal zit, kun je gelijk weg. Alleen nog even de automaat in de juiste stand zetten. Heel gedoseerd rijd ik het ANWB-terrein af. Want de technische gegevens heb ik inmiddels al gelezen en die liegen er niet om. Deze Tesla Model S in de Performance Plus-uitvoering levert 310 kW (416 pk), heeft een topsnelheid van 210 km/h en raffelt de 0-100 km/h sprint af in 4,4 seconden. Hij laat bij zo’n sprint een Porsche 911 Carrera dus achter zich. Nanananana…. Verder bedraagt de actieradius zo’n 500 kilometer. Bij normaal gedraag moet je volledig elektrisch naar Parijs kunnen zoeven.




Het enorme 17 inch touchscreen scherm laat zich zelfs nog bedienen met dikke handschoenen aan.

 Ik moet mij inhouden en er voor zorgen dat ik straks bij het begin van de A44 richting Amsterdam vooraan het verkeerslicht sta. Dan weet ik zeker dat ik de volle power kan benutten. Het voordeel van zo’n elektromotor is dat het maximale koppel al vanaf nul beschikbaar is. Zo’n motor hoeft niet eerst toeren op te bouwen. En de trekkracht moet enorm zijn als je ook nog eens bedenkt dat deze Tesla maar liefst 2.500 kilogram weegt. En zo’n zware jongen kom je niet snel meer tegen in een industrie waar gewichtsbesparing de heiligste mantra is.

Het is mij gelukt vooraan het verkeerslicht te staan. Waarbij ik mijn excuses maak aan de geërgerde automobilisten die maar niet wilde snappen waarom ik ineens 20 km/h aan het rijden was terwijl het licht verderop op groen stond. Gewoon, omdat ik het groene licht nu eens een keer niet wilde halen. Je moet iets over hebben voor een acceleratie-onderzoek.
Alsof ik in pole-position sta. Zo voelt het als ik mijn ogen op het verkeerslicht fixeer. Pats, groen… Het rechterpedaal gaat naar de vloer. Whaaa, de Tesla krijgt een stroomstoot van jewelste. In een lineaire krachtsexplosie zonder schakelmomenten vliegt de achterwielaangedreven Tesla Model S naar de 100 km/h. Sensationeel. En hij blijft maar duwen en zoemen, er komt schijnbaar geen einde aan. Als ik de digitale snelheidsmeter op ene hoogst illegaal getal zie staan, laat ik toch maar even het pedaal vieren. De Tesla remt sterk af terwijl ik het rempedaal niet eens heb aangeraakt. Maar als je het stroompedaal lost, treedt er automatisch een sterk remmende werking in waarbij de remenergie gelijk wordt opgeslagen in de accu’s. Onder de 80 km/h wordt de remwerking zo groot dat ik maar hoop dat de remlichten gaan oplichten om te voorkomen dat mijn achterligger onvrijwillig de kofferbak verkent. Het vereist zeker een aangepaste rijstijl, zo’n Tesla.
Omdat deze Tesla toch wel heel erg zwaar weegt, zou je denken dat hij onhandelbaar is op bochtige trajecten. Dat valt heel erg mee. Natuurlijk, je bent niet met een lichtvoetige sportwagen op stap. Maar hij is nog heel behoorlijk en vrij neutraal snel door een bocht te krijgen. De stuurbekrachtiging doet zijn werk goed. En de remwerking is prima.
Het moet gezegd, elektrisch rijden kan wel degelijk sensationeel zijn. Dat bewijst deze Tesla Model S. Voor wat betreft de actieradius is hij bruikbaar. De rij-eigenschappen zijn, zeker als je  het enorme gewicht in aanmerking neemt, heel behoorlijk. En de prestaties zijn, op de topsnelheid na, Porsche-fahig. Alleen het bijladen is nog een probleem. Als hij een uur aan het stopcontact hangt, heb je nog maar 12 kilometer actieradius geladen. Van leeg naar vol duurt dus zo’n 40 uur! En snelladen kan nog niet want het Amerikaanse snelllaadsysteem waarmee deze Tesla is uitgerust, is niet ‘compatible’ met dat van Europa. Deze Tesla Model S kost € 97.550.